نوشته و عکس: مهندس رضا انصاری‏ فرد/ «مجله ماشین» - دانمارک و کشورهای شمال غرب اروپا دارای آب و هوایی سرد هستند و آنچنان نمی‏شود روی تابستان این کشورها حساب کرد. دانمارک در بهترین حالت یک تابستان نسبتاً گرم ۳ هفته‏ای دارد و از آنجا که تابستان این کشور می‏تواند با باد و باران و هوای نسبتاً سرد همراه باشد، مردم این کشور در فصل بهار به رزرو هتل در کشورهای گرم‏تر اروپایی، آفریقایی و آسیایی می‏پردازند. نگارنده که سالهاست در دانمارک سکونت دارم نیز امسال راه افتادیم و نخست به اتریش و سپس به ایتالیا و آلمان راندیم و نوشتاری که در پی‏ می‏خوانید بر آمد این سفر پر ماجراست. 

برنامه‏ ریزی سفر

یکی‏ دو ماه پیش از آغاز سفر، به جستجو برای یافتن خانه و ویلا در کشورهای اتریش، ایتالیا و آلمان پرداختیم که خوشبختانه توانستیم در هر ۳ کشور مکان‏های مناسبی پیدا کنیم. بدین روی باید با رسیدن به اتریش ۵ روز را در خانه‏ای کوهستانی در نزدیکی شهر سالزبورگ به سر برده و با رسیدن به ایتالیا یک هفته را در یک ویلا در شهر Bibione در شمال ایتالیا می‏ماندیم. در راه بازگشت نیز می‏بایست تقریباً در نیمه راه یک شب را در مونیخ آلمان می‏گذراندیم. برای هرچه کوتاه‏تر کردن راه و افزودن بر زمان استراحت خود، این بار راندن از مسیر بندر Röstok آلمان را برگزیدیم که راه را نزدیک به ۱۵۰ کیلومتر کوتاه‏تر می‏کرد. 

نخست با راندن به بندر Gedser در جنوب جزیره شلند در دانمارک و ورود به یک کشتی، پس از ۲ ساعت به بندر روستاک رسیدیم. رانندگان هر دو ماشین در کشتی به یک استراحت کوتاه پرداختند. پس از پیاده شدن از کشتی و برنامه‏ریزی سامانه‏های رهیاب هر دو ماشین، نزدیک ساعت ۶ بامداد مسیر ۹۶۷ کیلومتری به سوی اتریش را آغاز کردیم. مسیر از خانه تا مقصد با احتساب مسیر کشتی روی آب برابر با ۱۱۰۵ کیلومتر بود. 

شرکت‏هایی که چنین ویلاهایی را در دانمارک اجاره می‏دهند، هم آدرس کامل ویلا و هم آدرس مختصات طول و عرض جغرافیایی مقصد را برای مشتری می‏فرستند که اگر یک دستگاه رهیاب آدرس را نمی‏شناخت، از روی مختصات جغرافیایی به رهیابی و راهنمایی بپردازد. ما نخست می‏بایست در اتوبان E55 می‏راندیم. در ادامه راه هم در آلمان می‏بایست پس از گذشتن از برلین در اتوبان A10 و در راه به سوی مونیخ، لایپزیک و نورنبرگ از اتوبان‏های A9، E45 و در اتریش در اتوبان A99، A8 و A1 می‏راندیم. 

در این میان هر کدام از ما دو خانواده با یک بی‏سیم واکی‏تاکی با برد بیش از ۲ کیلومتر با یکدیگر در ارتباط بودیم. با رسیدن به یکی‏ از استراحتگاه‏های اتوبان و خوردن صبحانه و تعویض راننده‏ها، به راه ادامه دادیم. در ادامه راه پس از پیمودن هر ۲۰۰ کیلومتر و یا نزدیک به ۲ ساعت رانندگی، در یکی‏ از استراحتگاه‏های اتوبان، اندکی استراحت می‏کردیم و دوباره به راه می‏‏افتادیم. خوشبختانه در مسیر، هیچ راه‏بندان نداشتیم و در ساعت ۱۷، با رسیدن به خاک اتریش، در نخستین رستوران غذا خوردیم و پس از خرید برچسب عوارض راه‏های اتریش و چسباندن آن به گوشه سمت راست بالای شیشه جلو، به سوی خانه کوهستانی راندیم. 

از آنجا نزدیک به ۲۰۰ کیلومتر دیگر راه داشتیم. ناگفته نماند که در چنین مسافرت‏هایی که شما باید در خاک ۳ کشور رانندگی ‏کنید، همواره باید فرهنگ‏های گوناگون رانندگی را بدانید و از این گذشته از آنجا که آلمان یکی‏ از صنعتی‏ترین کشورهای جهان است و از اتوبان‏های سراسری آن برای حمل بار و مسافر از شمال به جنوب اروپا و بر عکس استفاده می‏شود، همواره ترافیک سنگینی از کامیون‏های بزرگ و تریلی‏ به چشم می‏خورد. 

در این میان برخی از این تریلی‏ها نیز خود را مالک راه می‏دانند و به آسانی راه را برای ماشین‏های کوچک‏تر باز نمی‏کنند. در ساعت ۱۹ همان روز به خانه زیبایی‏ که در اتریش اجاره کرده بودیم رسیدیم. 

پس از گذشت ۵ روز به سوی ایتالیا به راه افتادیم. 

ایتالیا

برای رسیدن به ویلای رزرو شده در ایتالیا، باید ۳۴۰ کیلومتر در اتوبان‏های اتریش و ایتالیا می‏راندیم. این دوّمین تجربه رانندگی طولانی من با مزدا ۶ اتوماتیک بود. این اتومبیل با گیربکس اتوماتیک ۶ سرعته تیپ‏ترونیک خود که دارای تعویض‏های دقیق، تند و بی‏تکان است، رانندگی را آسان‏ می‏سازد. این گیربکس همواره بهترین و کم‏مصرف‏ترین دنده را به‏ کار گرفته و در سر بالایی‏های پی‏‏درپی‏ در اتوبان‏های آلمان، اتریش و ایتالیا با هماهنگی با سامانه کروز کنترل بهترین دنده را بر می‏گزید و در کوتاه‏ترین زمان دنده را از ۶ به ۵ و یا ۴ تعویض می‏کرد. 

پیش از رسیدن به ورودی اتوبان در ایتالیا، کارت هوشمند عوارض اتوبان دریافت کردیم که می‏بایست این کارت را هنگام خروج به کارمند عوارض می‏دادیم. از آنجا که امسال توریست زیادی به ایتالیا رفته بود، بیش از یک ساعت در راهبندان پرداخت عوارض ماندیم. 

با رسیدن به ویلای رزرو شده، می‏بایست مواد خوراکی را از سوپرمارکت‏های اطراف خریداری می‏کردیم. مردم این کشور بسیار شبیه ما ایرانی‏ها در هنگام سخن گفتن بسیار از حرکت دستان خود استفاده می‏کنند و مانند برخی از ما پُرچانه‏ هستند. 

در یکی‏ از روزهای اقامتمان در ایتالیا، در حین رانندگی و در هنگام دور زدن، ناگهان یک موتورسوار که از سمت مخالف، در حال سبقت غیرمجاز بود با ترمزگیری شدید، ۲ متر مانده به نیسان قشقایی دوست ما، کنترلش را از دست داد و همراه ترک‏نشین، بر زمین افتادند. ما برای کمک پیاده شدیم و به انگلیسی‏ از وضعیت آن ها جویا شدیم و پیشنهاد دادیم که موتورسیکلت را بلند کرده و به کناره راه ببریم (کاری که در دانمارک می‏کنیم، یعنی حفظ آرامش، کمک به مصدوم و باز کردن راه)، ولی آنها با انگلیسی‏ دست و پا شکسته‏ای گفتند که می‏خواهند منتظر شوند تا پلیس بیاید. در این میان یکی‏ دو راننده دیگر مشغول نظر دادن بودند و فردی را هم دیدم که به دیگران می‏گفت مواظب باشید که اینها (ما) در نروند! تا او رفته و پلیس را به صحنه تصادفی‏ که در آن هیچ برخوردی صورت نگرفته بیاورد! پس از نیم ساعت که ما مشغول دلداری دادن به موتورسوار و ترک‏نشینی بودیم که حتی یک خراش هم بر نداشته بودند (دائم در بدن خود دنبال شکستگی می‏گشتند) پلیس آمد و پس از بازدید ماشین و موتورسیکلت از موتورسوار پرسید شما که برخوردی نکرده اید چرا ما را به اینجا فرا خوانده‏اید؟ سپس با نوشتن یک گزارش کوتاه، محل را ترک کردند.

بازگشت به دانمارک

پس از یک هفته اقامت در هوای 40 درجه ایتالیا، به سوی شهر مونیخ به راه افتادیم. باز هم در مسیر، راهبندان عوارض را داشتیم. پس از گذشتن از عوارضی در یک پمپ بنزین در عقب سمت راست ماشین همسفر ما به یک وانت مسقف ایتالیایی خورد. راننده که اگر اشتباه نکنم اهل بوسنی بود، با زبان بی‏زبانی با آمیزه‏ای از زبان بوسنی، ایتالیایی و کمی انگلیسی‏ می‏گفت که باید ماشین را به رئیسش سالم تحویل دهد. 

با نگاه کردن به ماشین ایتالیایی، دریافتم که چیز مهمی نشده ولی راننده می‏گفت که ماشین تو رفتگی پیدا کرده است! با نگاهی‏ ژرف‏تر دریافتم که ماشینش چیزی نزدیک به یک میلی‏متر نیز تو رفتگی پیدا کرده است. آن راننده روی تکه کاغذی نوشت که خرج صافکاری ماشین نزدیک به ۲۰۰ یورو است و به هیچ عنوان هم کوتاه نمی‏آمد. او می‏گفت که به پلیس هم زنگ زده، ولی ما یک ساعت در گرمای ۴۰ درجه صبر کردیم که پلیس بیاید، در اینجا بود متوجه شدیم که راننده اصلاً به پلیس زنگ نزده است! در اینجا یک خانواده ایتالیایی به ما گفتند که برای شرکت بیمه‏ خودمان از ماشین او عکسی‏ بگیریم و برویم. ما هم این کار را کردیم و راننده مورد نظر نیز از پلاک هر دو ماشین ما عکس گرفت که در صورت لزوم خسارت را از بیمه ما بگیرد.

به گزارش پایگاه خبری «مجله ماشین»، در اتوبان‏های اتریش و ایتالیا که از کوه‏های آلپ می‏گذرند، تونل‏های بزرگ و کوچک فراوانی وجود دارند که البته در اتریش مدرن‏تر و پُر نور‏تر هستند. درون این تونل‏ها منطقه‏هایی‏ وجود دارد که در صورت خراب شدن ماشین و یا ریزش احتمالی تونل، می‏توان به آنجا راند، به تعمیر ماشین پرداخت و یا از راه خروج اضطراری تونل بیرون رفت. 

از این گذشته در دو طرف دیوارهای تونل‏های کشور اتریش چراغ‏های نارنجی رنگی نصب شده که در صورت سانحه، شروع به چشمک زدن می‏کنند. در هنگام رانندگی در یکی‏ از این تونل‏ها، ناگهان همه چراغ‏های نارنجی تونل در وضعیت چشمک زن قرار گرفتند. چند صد متر آن طرف‏تر دیدیم که ماشینی پنچر شده و به درون یکی‏ از مکان‏های توقف رانده است. 

با رسیدن به مونیخ، خستگی در کردیم. شیوه رانندگی آلمانی‏ها و ایتالیایی‏ها نزدیک به هم است، هر دو، تند و بی‏احتیاط می‏رانند، ولی در دانمارک بدین‏گونه نیست و مردم با احتیاط بیشتر و با احترام به قانون و یکدیگر می‏رانند. در مونیخ، یک ولوو استیشن چنان با سرعت از نزدیک من که کنار صندوق اتومبیلم ایستاده بودم راند که آینه سمت راست ماشین با آرنجم برخورد کرد. جالب‏تر اینکه راننده هم به راه خود ادامه داد و رفت! 

پایان سخن

ساعت ۸ بامداد روز بعد، با احتیاط کامل از مونیخ به سوی Puttgardn در شمال آلمان راندیم و در ساعت ۲۰، پس از پیمودن ۹۷۷ کیلومتر، در هوای بارانی ۱۷ درجه، به این بندر رسیدیم. در راه رسیدن به این مقصد، یک ساعت هم در ترافیک تعمیر راه بودیم و ساعتی‏ هم به خوردن شام گذشت. در درازای این مسیر، اتریش از بهترین راه‏ها برخوردار بود که تا اندازه زیادی دارای همان راه‏های استاندارد شبیه دانمارک است و پس از آن، راه‏های آلمان استاندارد هستند.

مخاطبان پایگاه خبری «مجله ماشین» از این پس می‌توانند مهم‌ترین اخبار روز خودروسازی ایران و جهان را در اسرع وقت روی تلفن‌ همراه و رایانه خود دریافت کنند.

جهت عضویت از طریق لـیـنـک زیر وارد کانال پایگاه خبری «مجله ماشین» شوید و گزینه join (پیوستن) را بزنید. 

telegram.me/machine_magazine