عمده رویکرد برندهای جهانی، تولید خودروهای دیزلی و هیبریدی است.

رویکرد کلی برندهای معتبر خودروسازی جهان طی سال های اخیر نشان می دهد که عمده رویکرد این برندها به سمت تولید خودروهای دیزلی و هیبریدی بوده است. از سال 2013 نیز موضوع تولید خودروهای الکتریکی و پیل سوختی با مصرف سوخت هیدروژن به عنوان خودروهای با آلایندگی صفر بیشتر مورد توجه قرار گرفته است. همچنین رویکرد تولید خودروهای با مصرف سوخت گاز به شدت افول کرد و این رویکرد عمدتا توسط شرکت فیات ایتالیا دنبال می شود و سوخت اتانول نیز تقریبا از چرخه صنعت خودروسازی درحال حذف شدن است. همچنین رویکرد تولید خودروهای دیزلی عمدتا در برندهای اروپایی به ویژه در برندهای آلمانی مانند بی ام و، آئودی، بنز و فولکس واگن درحال تقویت شدن است و در بخش تولید خودروهای هیبریدی نیز تویوتای ژاپن با روندی به شدت افزایشی و با اختصاص 22.8 درصد از ظرفیت تولید خود به این نوع خودروها، در جهان پیشتاز است.

خودروهای دیزلی در صدر

خودروهای دیزلی از تولید برندهای اروپایی طی دوره 2001 تا 2013 ارائه شده است. در برندهای خودروسازی اروپایی سهم تولید خودروی دیزلی از کل تولید این برندها بجز افت محسوس در فاصله سال های 2007 تا 2009 میلادی همواره با رشد همراه بوده است که برندهای بی ام و (BMW)، آئودی (Audi) و مرسدس بنز با اختصاص 70 تا 80 درصد از تولید خود به خودروهای دیزلی، بیشترین ظرفیت تولید خودروهای دیزلی را در دنیا برخوردارند و شرکت های سیتروئن، پژو، رنو و فولکس واگن به ترتیب در رتبه های بعدی تولید خودروهای دیزل قرار دارند. به طور میانگین برندهای اروپایی، بیش از 50 درصد از ظرفیت خود را به تولید خودروی دیزلی اختصاص داده اند. این موضوع گرایش خودروسازان اروپایی را به سمت خودروی دیزل هم به لحاظ آلایندگی کمتر و هم کاهش قیمت برای مصرف کننده نشان می دهد. در سال 2013 تقریبا 53 درصد از خودروهای تولید شده در اروپا، دیزلی بوده اند که کمی کمتر از سال 2012 است. اگرچه این شرایط تنها در اروپا برقرار است و در دیگر کشورها نظیر چین، ژاپن و آمریکا عمدتا خودروهای بنزینی نقش عمده را بازی می کنند و درصد کمتری از تولید به خودروهای دیزلی اختصاص دارد لکن تولید خودروی دیزلی جایگاه ویژه ای در تولیدات برندهای معتبر خودروسازی دنیا دارد.

خودروهای هیربدی، خودروهای سبز

در دسامبر 1997، تویوتا اولین خودروی هیبریدی جهان به نام پریوس را عرضه کرد. به این ترتیب در بخش تولید خودروهای هیبریدی تویوتای با روندی به شدت افزایشی و با اختصاص 22.8 درصد از ظرفیت تولید خود به این نوع خودروها، در جهان پیشتاز است. البته آلمانی هم در این مسیر عقب نیستند و آنها هم خودروهای هیربدی را تولید می کنند.

خودرو هیبریدی خودرویی است که برای حرکت کردن از ترکیب دو یا چند منبع مجزای قدرت استفاده می‌کند. در بیشتر موارد از این نام در اشاره به خودرو برقی دوگانه استفاده می‌شود که در سیستم پیشرانه آنها یک موتور احتراق داخلی (معمولاً بنزینی) در کنار یک یا چند موتور الکتریکی قرار دارد و خودرو این قابلیت را دارد که فقط از یکی از این منابع انرژی یا هر دو آن‌ها در کنار یکدیگر استفاده کند. انواع دیگری از خودروهای هیبریدی هم وجود دارند که از سوخت‌های دیگری چون پروپان، سی‌ان‌جی، هیدروژن یا انرژی خورشیدی بهره می‌برند. نوع تکنولوژی به کار رفته در ساخت این خودروها بستگی به هدف طراحان خودرو دارد؛ این که آیا خودرو هیبریدی برای بهره‌وری بالاتر در مصرف سوخت، قدرت بیشتر، مسافت طولانی‌تر حرکت با یک بار سوخت‌گیری یا کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای طراحی شده است.این خودروها به خودروهای سبز نیز معروفند.

خودروهای الکتریکی و پیل سوختی

در سال 2013 برخی برندها توجه خاصی به خودروهای الکتریکی و پیل سوختی داشته اند. اما در بخش تولید خودروهای الکتریکی و پیل سوختی ب جز شرکتهای فورد، سیتروئن، فیات و نیسان با سهم حدود 0.01درصد در بقیه خودروسازها تمایلی مشاهده نمی شود.

با توجه به رو به اتمام بودن انرژی‌های فسیلی و همچنین افزایش آلودگی هوا، مدت‌ها است که بشر به دنبال استفاده از انرژی‌های جایگزین است.

در این میان، ساخت خودروهایی که از انرژی‌های غیرفسیلی استفاده کنند بسیار مورد توجه قرار گرفته است. به این ترتیب، خودروهای الکتریکی و خودروهای پیل سوختی دو نوع متفاوت از خودروهایی هستند که از سوخت‌هایی غیرفسیلی استفاده می‌کنند. در خودروهای الکتریکی از باتری‌هایی استفاده می‌شود که مشابه سایر وسایل الکتریکی باید شارژ شود، سپس می‌تواند موتور خودرو را به حرکت درآورد. این در حالی است که در خودروهای پیل سوختی نیازی به باتری نیست، در خودروهای مزبور، از یک منبع سوختی (عموما هیدروژن) استفاده می‌شود که با اکسیژن موجود در هوا واکنش داده، آب و گرما (هیچ‌گونه آلودگی ندارد) تولید می‌کنند و در نتیجه خودرو حرکت می‌کند. برخی محققان این دو فناوری را نه تنها رقیب هم نمی‌دانند، بلکه معتقدند آنها بسیار مشابه هم و مکمل یکدیگر هستند. با این حال، برای خودروهای الکتریکی سه محدودیت جدی وجود دارد؛ نخست آنکه اگر الکتریسیته مورد نیاز آنها (برای شارژ باتری) از طریق انرژی‌های نو (مثل انرژی خورشیدی، باد و...) تامین نشود و در نتیجه از طریق انرژی‌های فسیلی برق رسانی به آنها انجام شود، از پرمصرف ترین خودروهای عادی آلودگی بیشتری ایجاد می‌کنند، زیرا مصرف برق آنها به شدت بالا است. همچنین، سفر با این خودروها محدود به فاصله‌ای است که شارژ آنها جوابگو باشد و در نتیجه بیشتر برای مسیرهای کوتاه کاربرد دارند، در واقع به دلیل کمبود ایستگاه‌های شارژ خودرو (مشابه پمپ‌های بنزین) نمی‌توان در مسیرهای طولانی از این خودروها استفاده کرد. از سوی دیگر، به‌رغم پیشرفت‌های زیادی که در زمینه تولید باتری انجام شده است، هنوز باتری‌ها وزن بالایی داشته و گران قیمت هستند که یکی دیگر از مشکلات خودروهای الکتریکی است. این در شرایطی است که در خودروهای پیل سوختی نیازی به باتری نیست و مشکلات مزبور را ندارند. با این حال، معضل اصلی خودروهای پیل‌سوختی، نبود زیرساخت‌های کافی برای پرکردن مخزن سوخت (هیدروژن) است. همچنین، کاتالیستی که در این خودروها به کار گرفته می‌شود عموما از جنس پلاتین و بسیار گران‌قیمت است. به هر حال، در شرایط فعلی خودروهای الکتریکی رایج‌ترند، اما سرعت رشد و توسعه هر دو خودرو بسیار زیاد است و در آینده‌ای نه چندان دور می‌توانند جایگزین‌های مناسبی برای خودروهای فسیلی باشند. 

منبع: خبرآنلاین